De Mauritiaanse Rehana stoot bij toeval, als ze haar kind naar de crèche brengt, op een brochure die haar professionele leven zal beïnvloeden. Ze volgt een opleiding en richt nadien Larbreveillant op, een centrum voor training en persoonlijke ontwikkeling. Ze werkt met alle doelgroepen: in scholen zowel met leerlingen als met leerkrachten, met vrouwengroepen in Molenbeek en met gemengde groepen. REHANA straalt goedheid en rust uit. In Mauritius groeide ze op in een multireligieuze en multiculturele omgeving. Haar atypische parcours maakt haar tot een coach bij uitstek.
Voor COACH2START demonstreert REHANA dat positieve communicatie kan helpen om te begrijpen en begrepen te worden.
Ik ben geboren op het eiland Mauritius. Mijn moeder stierf toen ik 11 jaar oud was. Ik moest haar lichaam bewaken, ook al wilde ik niet. Ik wilde doodgaan, bij haar zijn. Een buurmeisje stierf na het drinken van petroleum. Ik wou hetzelfde doen. Maar een klein stemmetje zei me dat het niet zeker was dat ik haar zou volgen. Toen besloot ik om verder te leven. Mijn eerste impuls was eten. Opeens had ik honger. Ik was de enige ...
Ik werd van school gehaald. Ik hield enorm van lezen. Ik ging dus zelf verder met mijn studie. Toen ik 16 jaar was, werd een Belg van 23 jaar die op vakantie was, verliefd op mij. Ik geloofde dat het een goede man was die me een toekomst kon bieden. Ik ben hem gevolgd.
Ik kwam aan in Aat. Ik besloot om terug naar school te gaan en mijn middelbaar diploma te halen. Nadien heb ik een graduaat boekhouding gedaan. In deze periode reeg ik de opleidingen aan elkaar, metselen, fotografie, mode, Duits, Spaans, Nederlands, ... Ik wou zo veel mogelijk leren.
Op de leeftijd van 23 jaar had ik twee kinderen. Ik stelde mezelf veel vragen. Mijn man wilde dat ik thuis bleef. Ik besef dat ik beetje bij beetje aan het sterven ben, dat ik niet ben wie ik ben. Toen heb ik alles achtergelaten. Ik nam mijn koffer en mijn kinderen mee en installeerde me in Brussel, in een flatje van 12 m².
Ik ontmoette hem toen ik 24 jaar was, de man die mijn tweede echtgenoot zou worden. Met hem kreeg ik ook twee kinderen. Ik ontdekte de liefde. Hij is van Maghrebijnse afkomst. De cultuurschok is soms erg confronterend. Ik herinner me nog dat ik voor hem gekookt had aan het begin van onze relatie. Ik dacht dat hij de afwas ging doen. In plaats van te helpen, zei hij: "Als je niet wilt afwassen, moet je ook niet koken." Ik heb hem toen geantwoord: "Je hebt gelijk, da's waar, ik had jou niets gevraagd." Ik ben opgestaan, heb alles in de vuilbak gegooid, ook de borden en ben weggegaan. Bij mijn terugkeer zag ik dat hij de borden uit de vuilbak had gehaald en had afgewassen. Maar desondanks helpt hij nog steeds niet bij de afwas.
Op een dag toen ik mijn zoon naar de crèche bracht, viel er post uit de brievenbus. Het is een brochure met een opleiding over ‘geweldloze communicatie’. Ik heb me ingeschreven en op de tweede dag wist ik al dat ik coach wou worden. Deze opleiding maakte veel duidelijk over de relaties die ik met mensen rondom mij onderhield. Mijn echtgenoot zegt me zo vaak dat ik niet normaal ben. Hij vindt mijn gedrag onnatuurlijk. Ik schreeuw niet tegen mijn kinderen. Ik luister als ze iets zeggen. Aan tafel voel ik soms dat gesprekken stilvallen als ik er aankom. Kletskousen voelen zich bij mij niet op hun gemak …
Toen mijn moeder stierf, voelde ik me heel alleen. Ik heb toen, heel lang, tegen een boom gebabbeld, een mangoboom, een uitkijkboom. Deze zwijgzame luisteraar deed me goed. Het is alsof ik al altijd de voorschriften van deze theorie in mij droeg.
